شبی از شبها، شاگردی در حال عبادت و تضرع و گریه و زاری بود.
در همین حال مدتی گذشت، تا آنکه استاد خود را، بالای سرش دید، که با تعجب و حیرت؛ او را، نظاره می کند !
استاد پرسید : برای چه این همه ابراز ناراحتی و گریه و زاری می کنی؟
شاگرد گفت : برای طلب بخشش و گذشت خداوند از گناهانم، و برخورداری از لطف خداوند!
?استاد گفت : سوالی می پرسم ، پاسخ ده؟
شاگرد گفت : با کمال میل؛ استاد.
استاد گفت : اگر مرغی را، پروش دهی ، هدف تو از پرورشِ آن چیست؟
شاگرد گفت: خوب معلوم است استاد؛ برای آنکه از گوشت و تخم مرغ آن بهره مند شوم .
استاد گفت: اگر آن مرغ، برایت گریه و زاری کند، آیا از تصمیم خود، منصرف خواهی شد؟
شاگردگفت: خوب راستش نه…!نمی توانم هدف دیگری از پرورش آن مرغ، برای خود، تصور کنم!
استاد گفت: حال اگر این مرغ ، برایت تخم طلا دهد چه؟ آیا باز هم او را، خواهی کشت، تا از آن بهره مند گردی؟!
?شاگرد گفت : نه هرگز استاد، مطمئنا آن تخمها، برایم مهمتر و با ارزش تر ، خواهند بود!
استاد گفت :پس تو نیز؛ برای خداوند، چنین باش!
همیشه تلاش کن، تا با ارزش تر از جسم ، گوشت ، پوست و استخوانت؛ گردی.
تلاش کن تا آنقدر برای انسانها، هستی و کائنات خداوند، مفید و با ارزش شوی
تا مقام و لیاقتِ توجه، لطف و رحمتِ او را، بدست آوری .
خداوند از تو فقط گریه و زاری نمی خواهد!
او، از تو در کنار استغفار و گریه و زاری، حرکت، رشد، تعالی، و با ارزش شدن را می خواهد و می پذیرد…

سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی                به عمل کار برآید به سخندانی نیست

رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله و سلم) فرمودند:

اولین شخصی که در روز قیامت در مورد او قضاوت و حکم می شود، آن کسی است که به شهادت رسیده است؛ او آورده می شود.

خداوند متعال نعمت هایش را به او معرفی میکند ،او هم آنها را می شناسد.

خداوند متعال می فرماید: با آنها چه کردی؟!

او می گوید در راهت جهاد کردم تا اینکه شهید شدم.

خداوند متعال می فرماید: دروغ می گویی؛ بلکه جهاد کردی تا گفته شود شجاع هستی و چنان هم گفته شد؛ سپس فرمان داده می شود تا بر صورتش کشیده و به آتش افکنده شود.

سپس آن شخصی که علم آموخته و آموزش داده و قرآن قرائت کرده است آورده می شود؛ خداوند متعال نعمت هایش را به او می شناساند ؛ او هم آن ها را می شناسد.

خداوند می فرماید: با آنها چه کردی؟

جواب گوید: علم آموختم و آموزش دادم و در راه تو قرآن خواندم.

خداوند می فرماید: دروغ می گویی! بلکه علم آموختی تا گویند ، تو عالمی، و قرآن خواندی تا گویند قاری قرآنی،بی شک چنین هم گفته شد؛ سپس امر شود تا به چهره اش کشیده و در آتش افکنده شود.(1)

1.منیة المرید ،باب اول ، فی آداب العلم و متعلم.